Sarajevo je glavni grad Bosne i Hercegovine i njen vodeći politički, društveno-ekonomski, obrazovni i kulturni centar. U matematičko-geografskom pogledu, gradsko središte je locirano u blizini geografskih koordinata od 43° 51’ s.g.š. i 18° 25’ i.g.d. Položaj Sarajeva se može smatrati generalno povoljnim, obzirom na pozicioniranost u centralnom dijelu države, te činjenicom da je sa više saobraćajnica povezan sa drugim dijelovima Bosne i Hercegovine, ali i sa drugim evropskim zemljama, pri čemu najveći značaj ima sarajevska zračna luka.
Kada je riječ o teritorijalnom obuhvatu Sarajeva, onda treba napomenuti da postoje različite definicije istog.Grad Sarajevo su do početka devedesetih godina činile sljedeće općine: Centar, Ilidža, Novi Grad, Novo Sarajevo, Stari Grad, Vogošća, Hadžići, Ilijaš, Pale i Trnovo. Potpisivanjem Dejtonskog sporazuma nastaje Kanton Sarajevo unutar kojeg se formira Grad Sarajevo od četiri općine – Stari Grad, Centar, Novo Sarajevo i Novi Grad, sa površinom od 141 km².
Prema fizionomskoj regionalizaciji Bosne i Hercegovine cjelokupan prostor Sarajeva se nalazi unutar Planinsko-kotlinske makroregije, koja obuhvata gornje dijelove slivova Vrbasa, Bosne i Drine. Osnovna determinanta za izdvajanje ove regionalne cjeline jeste vrlo izražena dinamika reljefa, odnosno smjena visokih planina i riječnih dolina na relativno malom prostoru. Gotovo čitav prostor Kantona Sarajevo se nalazi u slivu rijeke Bosne.
Planinsko-kotlinski smještaj Sarajeva je uticao na formiranje specifičnih prirodnogeografskih karakteristika područja koje zauzima. Ovaj grad je smješten u Sarajevskoj kotlini, koja predstavlja južni završetak veće morforstrukture, za koju se obično koristi naziv Sarajevsko-zenička kotlina. U geološkim pogledu, to područje se naziva Sarajevsko-zeničkim neogenim bazenom, obzirom da je većinom građeno od jezerskih sedimenata iz miocena. Zaravnjeni dijelovi ove kotline, kao što je npr. Sarajevsko polje su prekriveni aluvijalnim nanosima. Najniži dijelovi gradske teritorije se nalaze na nadmorskoj visini ispod 500 metara (zona Rajlovca i Reljeva), dok pojedine padinske zone naseljavanja u Starom Gradu sežu i preko 800 metara. Centar grada se nalazi na visini između 540 i 550 metara. Planina Trebević (1627 metara) je dominantno planinsko uzvišenje u neposrednoj blizini gradskog centra, a u širem okruženju se nalaze i planine Igman, Bjelašnica, Jahorina, Ozren, te mnogobrojna brda poput Žuči, Huma, Grdonja, Kromolja, Mojmila i dr.
Klimatski položaj je definisan pripadnošću južnom dijelu sjevernog umjerenog klimatskog pojasa. U sarajevskoj kotlini dominira umjereni klimatski tip Cfb, izražen kroz postajanje četiri jasno diferencirana godišnja doba, nešto niže prosječne temperature u odnosu na većinu drugih gradova u Bosni i Hercegovini, te srednju godišnju količinu padavina (između 900 i 1000 milimetara). Na planinskim uzvišenjima u okolini Sarajeva, klimatske prilike su bitno izmjenjene zbog uticaja nadmorske visine, te se odlikuju znatno nižim temperaturama i nešto višom količinom padavina, što se pogotovo odnosi na snijeg u toku zime. Zimski period godine često biva kritičan u Sarajevu sa aspekta kvalitete zraka, obzirom na kotlinsku topografiju ovog grada. Naime, tada za vrijeme stabilnih atmosferskih prilika dolazi do stvaranja temperaturne inverzije, koja posljedično utiče na nemogućnost raspršavanja aeropolutanata iz kotline, koji se onda nagomilavaju u nižim dijelovima iste, stvarajući smog.
S obzirom da se nalazi u kontaktnoj zoni između krečnjačko-dolomitne i vododržive geološke podloge, Sarajevo sa svojim neposrednim okruženjem predstavlja oblast bogatu vodom. U tom pogledu naročito treba istaknuti lokalitet Vrela Bosne zapadno od grada, na kojem nastaje Bosna, jedna od najvećih bosanskohercegovačkih rijeka. Miljacka je njena desna pritoka, u čijoj se dolini, u sektoru od kanjonskog suženja Bentbaše do ulaska u prošireni dio Sarajevskog polja razvio i grad Sarajevo. Ova relativno kratka rijeka nastaje spajanjem Paljanske i Mokranjske Miljacke, nekoliko kilometara istočno od grada, a u Bosnu se ulijeva kod Butila u sjeverozapadnom dijelu Sarajevskog polja. Brojni potoci koji su ranije tekli gradskim padinama i ulijevali se u Miljacku, uslijed procesa urbanizacije su pretvoreni u podzemne kanalizacijske sisteme. U okviru istog procesa je betonirano i korito Miljacke. Urbanizacija je značajno izmijenila i pedološke i vegetacijske karakteristike gusto naseljene Sarajevske kotline. Ipak, većim dijelom sačuvani izvorni prirodni ambijent se može pronaći u zaštićenim područjima (spomenici prirode) Skakavac, Vrelo Bosne, koji se nalaze u neposrednoj rubnoj gradskoj zoni. Spomenik prirode Skakavac je tako nazvan prema jednom od najviših vodopada na prostoru Bosne i Hercegovine (98 metara). Zaštićenim pejzažima proglašeni su Trebević i Bentbaša.
Prostor današnjeg Sarajeva je, zahvaljujući svom geografskom položaju bio naseljen još i u prahistorijskom razdoblju. Prva naselja datiraju iz mlađeg kamenog doba – neolita, kada je uz rijeku Željeznicu formirano naselje Butmir. Iz brončanog perioda izdvajaju se naselja sa odbrambenom funkcijom kao što su Gradac kod Kotorca, Nakle kod Vojkovića, Rogoš kod Blažuja, Vrutci kod Vrela Bosne. U ranom željeznom dobu, nastambom Ilira nastaju naselja Debelo Brdo sa Zlatištem i Soukbunarom, Gradac (iznad potoka Bistrik i Koševo), Nahorevo, Orlovac, Močila i dr. U prvom stoljeću nove ere prostor današnjeg Sarajeva naseljavaju Rimljani, koji oformljuju naselja na Debelom Brdu, Vratniku, Alipašinom mostu, Švrakinom, Blažuju i Stupu. Glavno rimsko naselje koje je imalo status municipije i upravnog centra bilo je Aquae S… (na prostoru današnje Ilidže). Sedmo stoljeće je vrijeme naseljavanja Slavena koji osnivaju župu sa rasprostranjenjem preko Sarajevskog polja i okolnih planina pod nazivom Vrhbosna sa prijestolnicom – Hodidjed (najvjerovatnije lokalitet današnje Bijele tabije ili u Bulozima). Župa se sastojala od većeg broja manjih naselja, od kojih se ističe Brodac na Bentbaši. Od pomenutog sela će, par stoljeća kasnije, početi formiranje današnjeg Sarajeva.
Početkom XV stoljeća prostor župe Vrhbosna osvajaju Osmanlije, ali samo u formalnom smislu, dok nešto kasnije počinje i njihovo naseljavanje. Prisustvo Osmanlija na ovom području očituje se u njihovom karakterističnom građenju – jasno diferencirane stambene (mahala) i poslovne (čaršija) zone. U ovom period Sarajevo dobija nove urbane funkcije, a kao prva faza urbanog razvoja uzima se sredina XV stoljeća, gradnjom objekta vakufa Gazi Isa-bega Ishakovića. Godina 1462. se uzima kao godina osnivanja Sarajeva, a Isa-beg Ishaković kao njegov osnivač. Sarajevo je u ovom periodu steklo status kasabe i dobilo građevine koje su centri duhovne i materijalne kulture, poput Careve džamije, brane na Miljackoj, han Kolobare i uz njega bezistan, pa i samu Baščaršiju. Kao druga faza urbanog razvoja obilježena je Gazi Husrev-begovim vakufom, što ujedno označava i početak najznačajnijeg perioda prostornog širenja grada. U tom periodu izgrađena je Begova džamija i oko nje medresa, dva mauzoleja, karavan-saraj Tašlihan, hamam i mnoge druge građevine od društvenog i ekonomskog značaja. Sarajevo je iz kasabe preraslo u šeher. Vrhunac urbanog razvoja Sarajevo je dostiglo krajem XVI stoljeća, kada se prostiralo od Bentbaše do Marijin Dvora i brojalo oko 50.000 stanovnika, različite religijske pripadnosti i imovinskog stanja.
Austro-ugarska okupacija Bosne i Hercegovine (1878.), donijela je Sarajevu tranziciju sa izuzetno feudalnog društva u kapitalistički sistem odnosa, što se značajno odrazilo na prostornu sliku grada. Zbog svog geografskog položaja i historijske pozadine, Sarajevo je i dalje glavni grad države, a za potrebe nove vlasti zadržane su sve stečene osmanlijske upravne institucije. Izgrađeni su mnogi objekti, poput: Vijećnice, Suda, Pošte, Banke, Katedrale, Zemaljskog muzeja, škole, željezničke stanica i dr. Kroz četrdeset godina austrougarske vlasti Sarajevo je dostiglo broj od 60.000 stanovnika i površinu od 13 km².
Između dva svjetska rata Sarajevo stagnira u teritorijalnom, ekonomskom, a i demografskom smislu. Nova gradnja odvijala se unutar već postojeće gradske zone, naslijeđene iz Austro-ugarskog perioda. Nakon Drugog svjetskog rada, Sarajevo postaje upravni centar Republike. Taj period karakteriše se naglom industrijalizacijom, koja za sobom povlači procese poput deagrarizacije i urbanizacije, što rezultira imigracijskim prilivima većeg broja stanovnika u grad. To je većim dijelom bilo seosko stanovništvo (migracije selo-grad), čijim naseljavanjem Sarajevo doživljava nagle promjene, poput demografskog i privrednog rasta. Grad je u ovom periodu bio podijeljen na 4 rejona (okruga): I (Vratnik, Kovače I istočni dio Centra), II (zapadni dio Centra, sjeverni dio Marijin Dvora i Bjelave), III (Bistrik, Čobanija i južni dio Marijin Dvora) i IV (Novo Sarajevo, Kovačiće i Zapadni dio Marijin Dvora). Ova podjela označila je ujedno i početak formiranja gradskih općina.
Sarajevo se u kasnijim godinama značajno širilo, pa je tako 70-ih godina dvadesetog vijeka imalo površinu od 650 km² (Centar, Ilidža, Novo Sarajevo i Vogošća). Pale, Hadžići, Ilijaš i Trnovo pripojeni su Sarajevu 1977., a godinu dana kasnije općina Centar podijeljena je na Centar i Stari Grad, a Novo Sarajevo na istoimenu općinu i Novi Grad. Ostavštine iz ovog periodu su: stadion Koševo, stadion Grbavica, žičara prema Trebeviću, gradsko groblje Bare, Skenderija, RTV dom, Pozorište mladih i privredna preduzeća poput Famosa, Pretisa i sl.). Sve to je pozicioniralo Sarajevo kao administrativni, upravni, kulturni i industrijski centar šireg područja tog vremena, što je stvorilo preduvjete za kandidaturu za domaćina XIV zimskih olimpijskih igara, koje su i održane u periodu od 08. do 19. februara. Na Igrama su u šest sportskih disciplina nastupila 1272 takmičara iz 49 zemalja svijeta, a Sarajevo je bilo najbolji organizator zimskih olimpijskih igara u historiji do tada. Druga polovina 80-ih godina protekla je u znaku kriza, kako političkih, tako i privrednih. Do početka ratnih razaranja (1992-1995) Sarajevo je egzistiralo u teritorijalnim granicama iz kraja 70-ih godina, i brojalo oko 520.000 stanovnika. Ratna razaranja i opsada Grada ostavili su značajan pečat na prostorni i funkcionalni aspekt grada. Dejtonskim mirovnim sporazumom, potpisanim 1995. godine, označen je kraj rata, a Bosna i Hercegovina je u političko – teritorijalnom smislu podijeljena na dva entiteta – Federaciju Bosne i Hercegovine i Republiku Srpsku. Veći entitet, Federacija Bosne i Hercegovine podijeljena je na 10 kantona, tj. administrativno-upravnih jedinica, od kojih svaki ima svoje administrativno sjedište. U ovakvom ustrojstvu Grad Sarajevo, sastavljen od četiri gradske općine (Centar, Novo Sarajevo, Novi Grad i Stari Grad) egzistira kao upravno središte Kantona Sarajevo, glavni grad Federacije i Države, kao i svih nivoa vlasti, međunarodnih organizacija i institucija. Istovremeno je i privredni, ekonomski, kulturni, obrazovni, zdravstveni i saobraćajni centar Bosne i Hercegovine.
Prema posljednjem popisu stanovništva iz 2013. godine Grad Sarajevo bilježi 275.524, dok Kanton Sarajevo 413.593 stanovnika. Kao najnaseljenija općina izdvaja se Novi Grad sa 118.553 stanovnika, koja je nosioc skoro 30% ukupne kantonalne populacije. Gustine naseljenosti Grada Sarajeva (oko 2000 stanovnika po kvadratnom kilometru) i Kantona Sarajevo (323,8 stanovnika po kvadratnom kilometru) su znatno iznad državnog prosjeka, što čini ovo područje dijelom demografske okosnice države. Najgušće naseljena općina je Novo Sarajevo, što je čini i najgušće naseljenom općinom u cijeloj državi (skoro 10 puta više od državnog prosjeka), kao i visokourbanizovani kvartovi poput Alipašinog polja, Dobrinje, Otoke itd. Kada je riječ o prirodnom kretanju stanovništva područje Kantona Sarajevo karakterišu dva suprotna demografska trenda. Dok Grad Sarajevo bilježi negativne stope prirodne promjene (sa izuzetkom Novog Grada), prigradske općine (Ilidža, Vogošća, Hadžići i Ilijaš) spadaju među demografski najvitalnija područja Bosne i Hercegovine. Stanovništvo Kantona Sarajevo karakteriše stacionarni tip dobne strukture (umjeren udio mladih uz niske, stabilne stope nataliteta i mortaliteta iz kojih proizlazi nepromijenjena, te niska ili nulta prirodna promjena). Kada je riječ o mehaničkom kretanju stanovništva, Sarajevo je imigracijsko jezgro države i glavni odredišni centar unutrašnjih migracija. Uvažavajući statistiku nadležnih institucija, moguće je interpretirati rezultate unutardržavnih kretanja stanovništva, po kojima Sarajevo bilježi pozitivan migracijski saldo, dok te iste institucije ne raspolažu kvantitativnom statistikom niti adekvatnim mehanizmima koji mjere broj odseljenih u inostranstvo.
Sarajevo, kao obrazovni centar države, područje je koncentracije visokoobrazovanog stanovništva, pa je samo u školskoj 2017/18. godini upisano oko 29.000 studenata, od čega oko 86% na Univerzitetu u Sarajevu.
Ekonomsku i društvenu poziciju Sarajeva određuje činjenica da je glavni grad Bosne i Hercegovine. Na području Kantona Sarajevo u 2017. godini ostvarena je vrijednost BDP-a u iznosu od 6,6 milijardi KM, što je 32,5% ukupnog bruto društvenog proizvoda ostvarenog u Federaciji Bosne i Hercegovine. Strukturu BDP- a formiraju tercijarne i kvartarne djelatnosti, poput trgovine na veliko i malo, informacije, komunikacije, dok udio od 8 % generišu djelatnosti proizvodnje i opskrbe električnom energijom i plinom. Djelatnosti sekundarnog sektora učestvuju sa udjelom od 16,4 % u ukupnom BDP- u. Udio zaposlenih u 2017. godini iznosio je 66,4 %, a najveća koncentracija radne snage i zaposlenih je u općinama Centar i Novi Grad. Stanovništvo je, najvećim dijelom zaposleno u oblasti finansijskih djelatnosti, hotelijerstva i ugostiteljstva. Brojka od 33% ukupno ostvarenih investicija, 27 % svih poslovnih subjekata na nivou entiteta, kao i 50 % ukupnog broja svih turista koji su posjetili Federaciju BiH, govori o njegovoj razvijenosti i pozicioniranju u odnosu na druge kantone i ostale urbane centre Bosne i Hercegovine (Podaci preuzeti iz Izvještaja o razvijenosti Kantona Sarajevo, Zavod za planiranje Kantona Sarajevo, 2017). Prema raspoloživim pokazateljima Sarajevo je područje koncentracije osnovnih ekonomskih potencijala (stanovništvo, zaposlenost, obim vanjsko-trgovinske razmjene). Analiza općina prema indeksu razvijenosti (kompozitni pokazatelj koji se računa kao ponderirani prosjek više socioekonomskih pokazatelja, poput zaposlenosti, udjela obrazovanih i sl.) pozicionira općine Grada Sarajeva na sam vrh rangiranih općina u Bosni i Hercegovini, sa općinom Centar na prvom mjestu.